Μπούνιν, Ιβάν Αλεξέγεβιτς

(Βορονέζ 1870 – Παρίσι 1953). Ρώσος λογοτέχνης. Αριστοκράτης, όχι μόνο στην καταγωγή αλλά και στη στάση του απέναντι στη ζωή, υπήρξε μονήρης, μένοντας μακριά από κάθε πολιτική συμμετοχή καθώς και από τις φιλολογικές και γενικά τις πνευματικές διαμάχες. Το 1887 πρωτοπαρουσιάστηκε με ποιήματα, τέλειας μορφικής επεξεργασίας, και από τότε αφιέρωσε τη ζωή του ολοκληρωτικά στη λογοτεχνία και στα ταξίδια. Ένα ένστικτο «αλητείας» τον οδήγησαν στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Ασία· ταυτόχρονα μετέφρασε θαυμάσια τους Άγγλους ποιητές και δημιούργησε μια πεζογραφία, όπου η σαφής και συγκεκριμένη όραση της πραγματικότητας συνταιριάζεται με μεγάλη κομψότητα και άμεμπτο ύφος, που έχει επιτευχθεί με άκρα απλότητα εκφραστικών μέσων. Έγινε διάσημος με τα μυθιστορήματα Η ύπαιθρος (1910) και Βαλσέκα (1912), που είναι θαυμάσιοι πίνακες της αγροτικής ρωσικής ζωής, γεμάτοι ρεαλιστική δύναμη το πρώτο και νοσταλγία για τον παλιό κόσμο το δεύτερο. Τα διηγήματα και τα μυθιστορήματα που ακολούθησαν αύξησαν τη φήμη του Μ., ο οποίος το 1933 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Από το πλήθος των έργων του αναφέρονται κυρίως το πραγματικό αριστούργημα ύφους Ο κύριος από το Σαν Φρανσίσκο (1915), Ο έρωτας του Μίτια (1925) και το αυτοβιογραφικό Η νεότητα του Αρσένιεφ (1927).